Sevgili Seccadem

Sizleri seccadesiyle arası bozuk, bir zaman da
olsa onu unutmuş ve hatırladığında pişmanlığını
ona mektup yazarak dile getiren bir gencin
satırları ile baş başa bırakıyorum.
Umarım seccademiz ile olan yakınlığımız artar,
alınlarımız secde ile daha çok buluşur ve ruhumuz
da Rabbiyle daha çok hemhâl olur…
Sevgili Seccadem
Belki de hayatımda nice mektuba yer verdim
fakat bir tek halini soramadığım sen oldun. Bu
sana yazdığım ilk mektup olacak. Yazamıyorum
aslında, utanıyorum belki de. Dilim utanmıyor
belki ama kalbim utanıyor.
Sana yazıyorum diye belki de deli sanırlar beni.
Onlar anlamazlar halini, anlamazsın sanırlar insanın
dilini. Ben bilirim seni, muhabbetini.
Seversin sana her geleni, konuşursun onlarla.
Senin suskunluğun bile çok şey anlatır bana.
Kim ne derse desin. Seninle muhabbet etmek
çok iyi geliyor bana, onu anladım. Delilikse
muhabbetim, en büyük deli benim…
Ne kadar ayrı kaldık seninle, ne kadar özletmişim
kendimi, özletmişsin kendini. Hiç sormayayım
seni, biliyorum sen bana hep hasret
idin de ben hep bilmezden geldim.
Neresinden başlasam bilmiyorum ama dürüstçe
söyleyeyim, ben buraya muhabbet için geldim,
gönlünü almaya geldim…
Affeder misin beni?
Bunca şeyden sonra af dilemek biraz garip bilirim.
O kadar zulüm ettikten sonra sana nasıl
gelirim de bir de af dilerim.
Dolabımın en kuytu köşesini sana ayırdığım
için biraz kırgın biraz da üzgün olmalısın bana bıraktım
nereye attım onları, hangi dipsiz çukurlara
bıraktım ebediyete uzanan hayallerimi? Ah bir
bulabilsem…